De mooie dingen

door Sara van de Ven

Daar gingen we dan. Van het één op het andere moment werd alles anders. Geen contact meer, horeca dicht, afstand houden… en hoe vaak mag je eigenlijk nog naar buiten? En als ik naar buiten ga, hou ik mij dan wel goed aan de regels? Wanneer mag ik mijn vrienden en familie weer zien? Hoe lang gaat dit nog duren?

De eerste momenten voelde ik verwarring, lichtelijke paniek. Dit kan toch niet echt zijn. Het lijkt wel een film waar we in terecht zijn gekomen. Een korte tijd terug maakten we nog grapjes, zonder de verwachting te hebben dat wat er zich in andere landen afspeelden ook onze realiteit zou worden. Misschien te naïef geweest?

Na de eerste gevoelens te hebben laten bezinken kwam de rust. Op maandag wakker worden. Wat zullen we doen vandaag? Kunnen we naar buiten? Het zonnetje schijnt en een wandeling met een kopje koffie zou fijn zijn. Eenmaal buiten voelt het al snel alsof het leven doorgaat, maar dan in een ander tempo. Mensen zijn buiten, op afstand, en doen een boodschap, lopen een rondje of zijn op de fiets onderweg. Er hangt een gemoedelijke sfeer. De spookstad die ik had verwacht, was er niet.

Voor zover het kan het ritme weer oppakken, maar toch voelde ik al snel dat de tijd anders zou worden ingedeeld. Er was meer tijd. Alles wat eerst in mijn agenda stond kon ik schrappen, op het leren van mijn tentamen en wat werkafspraken na. Hoe ik in eerste instantie dacht dat ik mij stierlijk zou vervelen, bleek dat uiteindelijk niet het geval. Door het schrappen in mijn agenda viel er juist een last van mijn schouders. Alle dingen die moesten, moesten niet meer.

Er kwam tijd vrij voor andere dingen. De hele tijd samen zijn met mijn vriend. Elke dag een wandeling maken. Een kopje koffie drinken in het zonnetje. Een boek lezen. Samen aan tafel tekenen en schilderen. Van maaltijd naar maaltijd leven. Een goeie film kijken. Spaans leren. En er kwam verveling. Iets wat ik denk ik in lange tijd niet écht heb gevoeld. Want alle bovenstaande dingen heb ik allemaal met mate gedaan, en af en toe had ik ook zin in niks van dat allemaal. Dus dan ga je maar zitten en staren en denken, en dus vervelen.

Ik vond het mooi deze rust niet alleen bij mijzelf op te merken, maar ook bij anderen. Als ik vriendinnen sprak was het voor iedereen wennen, maar ergens ook een heerlijke gevoel dat je niks kon doen en daarmee alle verplichtingen van je afvielen. Daarnaast merkte ik een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat je gezond bent, dat je een fijn huis hebt om in te wonen, lekkere maaltijden kan koken en elke dag met je gezicht in de zon kan zitten.

Ook merk ik dat iedereen op een andere manier contact zoekt met elkaar. Mijn telefoon knalde af en toe uit elkaar van de berichtjes en belletjes. Door de afstand voel ik ook hoe veel dierbare mensen ik om mij heen heb. Op mijn verjaardag stond de ene na de andere verrassing voor de deur. Het is mooi om te zien en te voelen hoe iedereen toenadering zoekt met elkaar op een andere manier. En ondanks dat we liever niet in deze situatie zitten, het toch veel moois met zich meebrengt.

Heb jij soms ook het gevoel dat je te weinig geniet van de dingen die je wel hebt? En te gefocust bent op wat er allemaal niet is? Zou je dit graag anders zien en voelen? Doen dan mee aan de Bloeiklas: wanneer is het ooit goed genoeg?.