Volgend jaar ga ik op fietsvakantie

Door Ruben Hoekstra

Deze vakantie heb ik meer dan 6.500 km afgelegd. Met een benzineauto.

Ik durf niet uit te rekenen hoeveel me dat heeft gekost, laat staan dat ik wil beseffen hoeveel CO2 ik heb uitgestoten – wat de aarde dat heeft gekost.

Zou het helpen als ik het wel zou weten? Zou ik me anders hebben gedragen als ik me constant bewust was geweest van de mate waarin ik bijdraag aan de opwarming van de aarde?

Ik vrees dat ik me dan voortdurend schuldig zou voelen en minder zou kunnen genieten. Is dat een egoïstische gedachte van me?

Best wel hypocriet dat ik vegetariër ben, hoopgevend van de daken schreeuw dat we meer moeten doen tegen klimaatverandering, meeliep met de Klimaatmars, idealistisch stem en nu opeens over mijn eigen genot begin.

Ik vind het verdomd lastig. Natuurlijk heb ik die cijfers niet nodig om te weten dat mijn uitstoot slecht te rijmen valt met mijn wereldverbeteraarschap.

Waarom kan je niet gewoon op fietsvakantie? Of kamperen in het midden van Frankrijk? Moest ik echt zo nodig naar het zuiden van Spanje én daarna nog een weekje naar Denemarken?

Voor elk oprecht antwoord op deze vragen kan ik goede tegenargumenten bedenken. Het punt is dat de afgelopen vier weken een van de fijnste vier weken sinds maanden waren. Uiteraard komt dat niet doordat ik zoveel km heb afgelegd. Het heeft eerder te maken met het simpele gegeven dat ik op vakantie was. Ik hoefde niet te werken, geen verantwoording af te leggen en had alle tijd om te lezen, te zwemmen, te drinken, te slapen en te bezinnen.

Toch was het feit dat ik in het buitenland was zonder enige twijfel een meerwaarde. Zo heb ik een Spaanse bruiloft meegemaakt en daar, omgeven door binnen rokende Spanjaarden, flamenco gespeeld met een temperamentvolle gitarist. Het halve dorp danste op telkens dezelfde vier akkoorden en de Nederlandse gasten zwiepten moeiteloos mee. De meesten verstonden niks van elkaar en toch hadden we de tijd van ons leven. Een unieke avond.

En ja, misschien had zoiets ook kunnen gebeuren op een plek waarvoor minder benzine had hoeven vloeien. Op deze manier is er echter altijd een argument te bedenken waardoor je uiteindelijk nog alleen maar met een tweedehands fiets kunt reizen.

Die laatste zin is natuurlijk precies het probleem: we kunnen het nooit altijd goed doen. Daarom is het beter om inconsequent het goede te doen dan consequent het foute. Ik probeer om naar dit adagium te leven, niet om alles wat ik ‘fout’ doe te relativeren, maar om vooral te focussen op wat ik wél ‘goed’ kan doen.

Deze zomer heb ik 6.500 km afgelegd, maar in die tijd heb ik ook een hoop geleerd waar ik de rest van het jaar uit wil putten om te streven naar de goede dingen.

Volgend jaar ga ik fietsen.

PS. Iemand die een positief alternatief geeft op de machteloosheid die klimaatverandering met zich meebrengt is Jelmer Mommers. Lees zijn artikelen op De Correspondent of lees zijn boek Hoe gaan we dit uitleggen?