Groepsdynamiek: Een onaangeboorde bron van energie
door Ruben Hoekstra
Moe zijn van de zoveelste Zoommeeting. Het is inmiddels een cliché. En zoals dat gaat met de meeste clichés, ben ik dan graag degene die erop wijst dat clichés niet voor niets clichés zijn; er zal dan wel wat in zitten.*
‘Videobellen kost meer energie’ is natuurlijk niet van het kaliber ‘elk nadeel heb zijn voordeel’ of ‘je moet vooral doen waar je energie van krijgt’ – twee ogenschijnlijke platitudes die ik desondanks volledig omarm. Toch is het online vergaderen weldegelijk iets waar vrij veel mensen aan moeten wennen ten tijde van corona. De dynamiek in gesprekken is anders, niet iedereen gedijt online zo goed als aan een fysieke tafel met een trommel waar iedereen om beurten een koekje uit mag pakken. Zeker voor groepsdieren als ik is het lastig dat ik bijvoorbeeld niet mijn wekelijkse improvisatietheateravond heb. Mijn vriendin moet het nu inderdaad ontgelden.
Natuurlijk zijn er ergere dingen dan je te moeten aanpassen aan een digitale omgeving. Maar waar ik nog niet zo over had nagedacht is iets waar ik door een Amerikaanse vriendin – normaal gesproken de bron van mijn clichédatabase – op werd gewezen. Ze typte, al hoorde ik het haar in m’n hoofd hardop zeggen: “You don’t get all the energy from being around people!” Terwijl ik normaal gesproken energie krijg van een groep mensen, wordt die bron nu niet eens aangeboord.
Door die vriendin besefte ik: het is niet eens zo zeer dat Zoommeetings vooral energie slurpen, het is vooral het uitblijven van de energie die ik normaal krijg van samenzijn in een groep. Het niet echt in woorden uit te drukken effect van je bewegen in, met en rondom een meute andere mensen. Ik mis het net te laat, en dus ietwat bezweet aankomen bij een groepsles, en dat alle ogen dan opeens gericht zijn op de laatkomer. Ik mis het praten met mensen die stralen waardoor mijn dag opeens minder rot voelt, een knuffel, een net te harde lach in mijn oor, een potje voetballen in de pauze en o, wat zou ik graag weer eens een haar van iemands schouder tillen. Normaal gesproken zijn het niet direct de dingen die ik zou noemen als ik word gevraagd waar ik energie van krijg. Toch zijn dat nu de dingen die duidelijk afwezig zijn in mijn leven – ik voel de absentie ervan.
Het is balen dat die bron van groepsenergie nu niet wordt aangeboord. Hoewel deze tijd me in staat stelt te beseffen hoe uniek groepsdynamiek is, kan ik dan ook niet wachten tot ik me weer fysiek onderdeel mag voelen van een groep.
Wat verwacht jij van je vrienden? En wat maakt jou een goede vriend? Vriendschap lijkt zo vanzelfsprekend, maar we staan er weinig bij stil. Wil jij je een avond verdiepen in dit thema? Kom dan naar de bloeiklas: Wat verwacht je van vriendschap?
