Liefde in tijden van corona
door Carmen Spees
Quarantaine
Het is inmiddels dag 4 van de zelf quarantaine. Omdat ik voor werk in Utrecht, m’n geboortedorp, moest zijn ben ik zondag naar mijn ouders gegaan. In een verlaten trein waar iedereen minimaal 4 stoelen voor zichzelf claimt. Waar een Duitser belt met zijn vrouw over dat hij nu direct naar huis komt, voordat de grenzen dicht gaan. Hij hoest erachteraan en je ziet iedereen als stokstaartjes omhoog springen om te kijken wie de dader is. Om zo meteen met een grote bocht om hem heen te lopen. Wel met een knikje, we blijven toch vriendelijk.
Gezellig opgesloten met mijn ouders
Ik kom bij mijn ouders aan. Mijn moeder heeft een lichte stress wolk om haar heen hangen; wat moet dat nou betekenen, 22 dagen op slot? Papa en ik praten over het hamster gedrag. We lachen erom, vinden het een beetje triest en vragen dan toch maar aan elkaar wat we gehamsterd hebben. Ik? Twee zakken pecannoten. Papa? Een extra pak koekjes. Wij komen deze crisis wel door.
Besmet?
Maandag word ik wakker… Met een benauwd gevoel, een schrale keel, verhoging… Ik heb een serieus geval van mogelijke corona. Ik zeg mogelijke, want het is het nummer 1 gesprek in ons inmiddels opgesloten gezin: zijn we besmet of hebben we gewoon een ander virus? Ik roep om de tien minuten door het huis: “jaa maar ik heb nooit koorts en gister was ik 38 graden!!” Waarop mijn moeders reactie standaard is; “ik weet het niet hoor, als klein meisje heb je ook wel een keer verhoging gehad.” Komt mijn vader er met een hoest tussendoor, waarop we allemaal dezelfde reactie opdreunen: “jottum, nog 24 uur met elkaar!”
Hot item
Mijn mogelijke corona wordt meteen een hot item. Ik licht iedereen in mijn nabije omgeving in, met de vraag of ze allemaal zichzelf extra goed in de gaten houden. Ik weet niet of ik zulke lieve mensen om mij heen heb of omdat ik patiënt #1 in onze kenniskring ben, maar ik ontvang ontzettend veel lieve berichtjes, zorgen en… mensen die denken ook ziek te zijn. Een vriendin die ik vrijdag nog gezien had lijdt één dag aan ernstige corona verschijnselen totdat haar thermometer aangeeft dat ze precies goed op temperatuur is. Ineens verdwijnen alle klachten. Mijn huisgenoot is documentairemaker en legt hoestend vast hoe ze corona ontdekt bij het wakker worden, hoe ze visioenen heeft, haar vader belt om het dramatische gesprek vast te leggen en ziet de docu al voor haar afspelen, om op te staan en te ontdekken dat de kamer gewoon stoffig was. Allergische reacties doen het minder goed op tv.
Team immuniteit
Alleen helaas ben ik ook in contact geweest met mensen voordat ik door had dat ik besmet was, of was het te laat toen ik erachter kwam. Mijn familie zit half ziek thuis. Mijn twee huisgenoten zijn inmiddels toch besmet geraakt. Gelukkig is het bij geen van ons allen tot nu toe ernstig, maar het is wel beangstigend om na alle berichten en waarschuwingen nu ook te zien hoe snel dit spreidt. Ik voel me lullig, omdat ik hieraan bijgedragen heb. Ik grap dat we nu deel uitmaken van Ruttes immuniteit-team, maar fijn is het niet, om deel te zijn van het probleem dat zich steeds sneller verspreid.
Verbinding
Naja, dit weten we inmiddels allemaal. Blijf thuis, blijf uit contact met mensen. En dit is nu juist wat me zo erg raakt de afgelopen dagen. De verbinding die iedereen zoekt in het kleine. Vandaag heb ik al twee telefoon gesprekken gehad met een vriendin. De app houseparty is voor mij een gouden vondst. Je kan hier al je vrienden constant op je scherm krijgen. Daar kan je spelletjes met ze spelen en infiltreren in groepsgesprekken, als ze vergeten zijn om op slot te gaan. Zo ga ik nu om het half uur stiekem even zwaaien bij mijn zusjes online geklets, want ze staat 24/7 in contact met de meiden. Ik snap de app nog niet zo goed dus soms heb ik dan ineens mijn buurman die alleen in isolatie zit op mijn beeldscherm. Kunnen we even zwaaien, snel een spelletje trivia spelen (die ik veelal win, mag gezegd worden toch Randy?).
Corona talk
We praten over de impuls koop van geurkaarsen; want als we ten onder gaan, dan liever met een zachte geur van vanille. Lachen we om mijn moeder die langs loopt en spontaan een dansje doet en druk gaat zwaaien. Een vriend uit Canada vraagt hoe de chaos hier is en we kunnen samen lachen om de lege wc schrappen. Maar ook; collega’s die foto’s van hun improvisatie kantoor sturen; met kinderen die rond rennen en strijkijzers die als bureau fungeren.
Samen in crisis
We zijn in een enorme crisis belandt en ja, dit gaat waarschijnlijk nog even duren. De gevolgen kunnen we nog niet overzien. Wat we wel kunnen zien, is de saamhorigheid die nu ontstaat. Studenten die een website opzetten waar iedereen zijn hulp aan kan bieden. Acties om bij restaurants te bestellen, zodat ze draaiende kunnen blijven.
Dichtbij
Ik realiseer me dat we juist in deze tijd van fysieke afstand elkaar heel nabij zijn. Juist in tijden van afzondering, zoeken we verbinding op. Met je vrienden, familie maar eigenlijk met de hele samenleving. We verkleinen afstand, met elkaar.
Carmen is kwekercoach bij De Kwekerij. Zou je graag eens met iemand willen sparren over één van de thema’s van De Kwekerij? Bekijk hier onze coachingsgesprekken!
