Help: Ik val terug in oude patronen!
door Ruth Six
Gefrustreerd zit ik in mijn oude tienerkamer. Ik heb een woordenwisseling gehad met mijn moeder. Waar het over ging ben ik alweer vergeten, maar het eindigde in het al te bekende liedje: ik naar boven, zij boos en verdrietig beneden.
Een paar dagen daarvoor was ik, na drie weken fulltime in Amsterdam met acht huisgenoten, terug naar mijn ouders gechauffeerd. Heerlijk, dacht ik, ik had zin om gezellig naar huis te gaan en daar een beetje in de watten te worden gelegd. Zelfs voor een extravert als ik, heeft het, na drie weken dinertjes, filmavondjes en andere quaraintainevermaaksels, wel lang genoeg geduurd. Ik begon tegen kleine dingen aan te lopen en er waren wat spanningen. En mijn verbindende, harmoniegerichte zelf probeerde dit uit alle macht te lijmen. Ik probeerde allemaal leuke dingen te verzinnen en extra vrolijk te doen. Maar dat ‘doen’ is vermoeiend, heel vermoeiend. Gewoon ‘zijn’ gaat me een stuk makkelijker af.
Op naar het ouderlijk huis dus. Alleen daar aangekomen werd er aan mijn verwachting van een warm bad niet helemaal voldaan. Bij mijn ouders was er sprake van een intensief werkritme: een bestaande balans, waar ik moeilijk mijn weg in kon vinden. Ik voelde me weer het kleine meisje dat zich ergerde wanneer het eten wat later op tafel kwam dan gepland.
Zoals relatietherapeut Esther Perel, in het artikel wat we afgelopen week deelde op de Facebook van De Kwekerij, concludeerde, staan relaties onder druk. Ja, dat merk ik! Maar zijn het mijn huisgenoten of mijn ouders tegen wie ik aan loop? Of bots ik gewoon keihard tegen mezelf aan?
Ik dacht dat mijn volwassenwording wel redelijk was geslaagd en afgerond. Bepaalde destructieve patronen had ik afgeleerd, en ik stond te bloeien. Alleen tijdens deze coronatijd merkte ik dat ik weer terug viel in die oude patronen. En daar baalde ik erg van. Maar was dit terecht?
Perel benoemt dat het vormgeven van onze relaties in onze geïndividualiseerde samenleving hoog op het eigen verantwoordelijkheidslijstje wordt gezet. Je gaat steeds meer van je relaties eisen en je hebt constant het gevoel dat je jezelf, je identiteit, moet verbeteren. De moderne relatie als onze manier om houvast te vinden in de eindeloze onzekerheid van ons huidige bestaan. Yep, dat merk ik. Mijn leven, dat compleet anders is dan een aantal weken geleden, voelt onzeker. En ik probeer, tevergeefs, krampachtig mijn best te doen om mijn relaties goed te houden.
Met een vriendin deelde ik mijn frustratie over het feit dat ik terugviel in mijn oude patronen. Dat wilde ik helemaal niet! Ik wilde gewoon volwassen met mijn ouders omgaan en de heerlijke, vrolijke, ongecompliceerde huisgenoot zijn. ‘Maar Ruth’, zei die vriendin, ‘je hoeft toch niet altijd perfect te zijn? Omarm die patronen maar, heb een beetje genade voor jezelf!’.
Haar opmerking zette me stil. Ja, ik ben inderdaad niet perfect en mijn relaties ook niet, maar gelukkig hoef ik dat ook niet te zijn. En imperfect ben ik misschien nog wel een stuk leuker. En dat maakt mijn terugvallen in patronen niet een terug bij af. Juist het accepteren van mijn soms ‘kinderlijke’ gedrag wanneer relaties onder spanning staan, brengt me ook verder. Deze realisatie maakt me een stuk ontspannener. Ik loop naar mijn ouders en samen bepraten we het leven, drinken we thee en kijken we een film. De dagen erna komen we in een heerlijk ritme terecht, en merk ik dat mijn ontspannenheid tot gevolg heeft dat irritaties verdwijnen en we meer als drie volwassenen met elkaar samenleven.
Ik ben nu weer terug in Amsterdam, het is leuk om mijn huisgenoten weer te zien en ik heb zin om langzaamaan ook weer andere sociale contacten op te pakken. En ja, wie weet verval ik weer terug in oude patronen, maar ik hoef niet perfect te zijn en het betekent ook niet dat ik weer terug bij af ben. En dan probeer en groei en bloei ik gewoon weer verder.
Wat heb jij van huis uit meegekregen? En wat neem je nu, bewust of onbewust, nog met je mee? Ontdek het in de ‘de bloeiklas: hoe heeft je opvoeding je gevormd?.
