Kleine spelletjes met grote mensen

door Ruben Hoekstra

Meer dan een uur hebben we ons ermee vermaakt. Voorbijgangers keken vertederd onze kant op. Terwijl we alle drie al meerdere keren hadden geklaagd dat we trek hadden, maakte geen van ons aanstalten op zoek te gaan naar voedsel. Van tevoren hadden we geen idee dat dit het hoogtepunt van onze dag zou worden. En toch, met mijn twee vrienden de strijd aan gaan was nooit eerder zo spannend.

Wat we aan het doen waren? We gooiden steentjes.

We gooiden steentjes in een fjord, dat wel. We wilden ons schattige Deense huisje af en toe verlaten om toch iets van de omgeving mee te krijgen, dus gingen we op avontuur.

Op een tripje ergens naartoe weet ik vaak van tevoren of er daar iets leuks te doen is – dat is doorgaans de reden om naar die specifieke plek te gaan. Dit keer wisten we echter dat er niet bijster veel te doen was op dit Deense eiland, behalve het bekijken van uiteindelijk niet zulke extreme rotspartijtjes.

Nadat we boven op een rots hadden geconstateerd dat het licht net niet mooi genoeg was voor goede foto’s en inzagen dat we er goed aan hadden gedaan om zwembroeken en handdoeken mee te nemen, klauterden we gedrieën naar beneden, richting de kustlijn van Fur.

Aangekomen bij het water richtte mijn blik zich bijna instinctief niet op het uitzicht, maar op de grond. Ik zocht het strand af, op zoek naar die ene mooie platte. Zo eentje die door de millennia heen een zachte bolling had gekregen en exact het juiste gewicht had. Precies zo’n kiezel waarmee ik zo vaak kon keilen dat het indruk maakte.

Helaas lagen er weinig. Ondanks veel zoeken vielen bijna alle kiezels tegen. Zeker, externaliseren is iets waar ik goed in ben. Maar, geloof me, het was niet veel soeps.

Dus wat kon ik doen? Inderdaad, doorlopen op zoek naar geschikte stenen. Maar iets wat ik niet had kunnen bedenken, bedacht mijn maat wel. Niemand had er rekening mee gehouden, zijn idee kwam volledig uit het niets, maar het was geniaal. Mijn vriend zag een steen in het water. De steen stak net voldoende uit om duidelijk te maken dat het geen nieuwsgierige zeehond was, maar gewoon een steen.

Wat kan je met een steen die in het water ligt? Ik zou het niet weten, maar daar had ik dus die vriend voor. Hij zocht de juiste steen op het kiezelstrand, streek zijn hipsterharen achter zijn oren en gebruikte zijn volleybalervaring om de steen in het water zo precies mogelijk te toucheren met de steen uit zijn hand. Briljant.

Uiteraard gooide hij mis. Maar de toon was gezet.

Meteen speurde mijn blik over de stenen die nog over waren op het strand. Ik ging die steen potdorie eens even vol raken met mijn zelf gevonden steen. Dit idee kwam ook bij mijn andere maat op, dus algauw waren we bezig elkaar te imponeren met onze werpskills. Natuurlijk duurde het veel te lang voordat een van de ons de steen raakte. Ondertussen lag die ons op slechts tien meter afstand uit te lachen. Toch zorgde dit spelelement ervoor dat we ons meer dan een uur hebben vermaakt.

Ik snap dat de gemeente van Fur het eiland niet aanprijst vanwege de mogelijkheid tot stenen gooien. En dat is nu juist het mooie. Spelen kan altijd en overal. Het was zó leuk om met steentjes te gooien. Terwijl ik dit schrijf heb ik weer een enorme glimlach op mijn gezicht (en wil ik toch nog even benadrukken dat ik de steen toch zeker wel twee keer heb geraakte in dat uur).

Juist op de plekken waar niet zoveel te doen is – op de camping, in de natuur, in een vakantiehuisje – speel ik meer spelletjes. Ik vind het fijn mezelf de ruimte te geven om geen activiteiten in te plannen en maar gewoon te zien wat er gebeurt.

Tips voor spelletjes heb ik niet, de behoefte aan een bepaalde spelvorm ontstaat meestal in het moment. Wel kan ik meegeven dat het ook in het dagelijks leven fijn is ruimte te maken om spelletjes te doen. Al is het maar de uitdaging alleen de witte vlakken van het zebrapad te raken. We praten er misschien niet zoveel over, maar iedereen vindt dat leuk. Ook om te aanschouwen.