Laat ik nu maar genieten van deze tijd

Terwijl stagiaire Dunja niet kan wachten tot ze weer naar school kan om haar sociale leven weer op te pakken, geniet verhalenkweker Ruben van het leven per dag. Ze gingen in gesprek over wat er door de komst van corona is veranderd in hun dagelijks leven.

Ruben vraagt Dunja:

Wat is er voor jou veranderd in je dagelijks leven door de komst van het coronavirus?

Dunja: “Het grootste verschil is dat ik weer in Limburg ben, bij mijn ouders. Ik heb geen plekje voor mezelf, ik zie mijn vrienden uit Amsterdam niet en heb het gevoel dat ik niet echt een doel heb. Mijn stage is online, school is online en ook mijn werk achter de bar op grote evenementen is gestopt.”

Waarom heb je de keuze gemaakt om naar je ouders in Limburg te gaan? Waarom ben je niet in Amersfoort, waar je woont, gebleven?

Dunja: “Ik woon in Amersfoort, maar omdat ik studeer in Amsterdam wonen mijn vrienden allemaal daar. Ook is het nu niet zo prettig reizen is met het openbaar vervoer. In Amersfoort heb ik niet zoveel te doen, dus dan zou ik de hele dag alleen op mijn kamer zitten. In Limburg heb ik een groot huis tot mijn beschikking en loop ik zo naar vrienden die in de buurt wonen.”

Maar je hebt toch hele gezellige huisgenoten in Amersfoort?

Dunja: “Dat klopt. Maar zij komen hier uit de buurt, hebben allemaal een auto, zijn flexibel en hebben hun hele sociale kring in Amersfoort. Mijn vrienden uit Limburg en Amsterdam kunnen helaas niet zo makkelijk langskomen in Amersfoort.”

Dus jij hebt eigenlijk al meteen aan het begin van de crisis een weekendtas vol kleding, boeken en alles meegezeuld naar Limburg?

Dunja: “Ja. Toen duidelijk werd dat er waarschijnlijk een lockdown zou komen, heb ik zoveel mogelijk in mijn tas gepropt. Anders zou ik misschien niet eens meer naar Limburg hebben gekund. Toen het mooier weer werd, was het alleen wel wat onhandig dat ik daar niet echt geschikte kleding voor had meegenomen. Ook mijn studieboek voor Blok 4 lag nog in Amersfoort. Dus toen ben ik één keertje op en neer gereden met de auto van mijn vader.”

Ik kan me voorstellen dat je vriendschappen in Amsterdam anders zijn dan de vriendschappen die je al van de basis- of misschien wel middelbare school kent. Hoe is het om nu weer met je vrienden van vroeger te zijn?

Dunja: “Het is wel echt anders. Mijn vrienden in Amsterdam kennen me een stuk beter. Daar zijn we erg open met elkaar, terwijl men in Limburg toch een stuk geslotener en minder direct is dan in Amsterdam en Amersfoort.”

Dat lijkt me wel lastig. Dat je juist in deze tijd meer met mensen bent die minder makkelijk over persoonlijke onderwerpen praten.

Dunja: “Ja, klopt. Gelukkig heb ik in Limburg wel een vriendin die ik “14 dagen per week” zag, dus met haar kon ik goed praten. Het lastige is dat zij allemaal werken en niet meer studeren. Dus ik zit de hele dag te chillen in het huis van mijn moeder. Zodra ze me dan appen dat ze klaar zijn met werken, ga ik naar ze toe.”

Je zei net dat je het gevoel hebt dat je geen doel hebt. Maar je bent nog studerend, dus in welke zin heb je soms het gevoel dat je geen doel hebt?

Dunja: “Normaal brengt mijn studie structuur in mijn leven. Als ik nu word gevraagd of ik zin heb om te gaan chillen, heb ik niet de discipline om aan school te gaan zitten.”

Is dat ook niet ontzettend fijn dat je nu lekker kunt chillen?

Dunja: “Jawel. Alleen is het wel zo dat school eronder lijdt. Dan baal ik dat het me niet gelukt is iets voor school eerder te doen. Sowieso heb ik over het algemeen wel moeite met plannen en structuur. Maar door het vaste ritme en de voorspelbaarheid van wat je iedere dag doet, lukte het me vóór corona redelijk goed ritme te houden. Nu viel die structuur helemaal weg.”

Heb je niet verplichte lessen en colleges die je moet volgen?

Dunja: “We hebben geen verplichte lessen op school.”

Maar er zijn wel lessen waar je aan mee zou kunnen doen?

Dunja: “Haha jawel. Maar ieder keer als ik extra op tijd ben opgestaan om een les bij te wonen denk ik: tja, dit had ik kunnen missen. Het is best wel chaotisch bij ons op school. Online is dat nog erger. Ik vind het ook echt lastig om een gesprek goed te kunnen volgen, zeker als de docent alleen maar aan het zenden is. Ik mis de interactie die je normaal hebt.”

Wat mis je het meest? Waarmee ben je het blijst als het weer terugkomt?

Dunja: “Ik zou vooral blij zijn als ik weer terug naar school zou kunnen. Normaal gesproken maak ik bij mij op school om de 5 meter een praatje, ook met mensen die niet per se mijn vrienden zijn, en die ik nu helemaal niet spreek. Ik heb nu alleen contact met vrienden die echt mijn vrienden zijn, maar ik mis de gezellige praatjes met niet-vrienden.”

Ben je dankbaar voor iets dat je tijd terug in Limburg je heeft gebracht?

Dunja: “Waar ik eerder de hele week had volgepland waardoor ik een weekend op de bank moest liggen om bij te komen, heb ik nu wel meer rust gevonden. Ik realiseer me dat het fijn is om niets te doen – in tegenstelling tot de fomo die ervoor zorgt dat ik alles wil doen en niks wil missen. Toch hoop ik echt dat alles zo snel mogelijk weer teruggaat naar normaal.”

Dunja vraagt Ruben:

Wat is er voor jou veranderd in je dagelijks leven door de komst van het coronavirus?

Ruben: “Bij mij is erg eigenlijk niet heel veel veranderd, omdat ik in januari en februari sowieso al in een fase zat waarin ik afgestudeerd was en geen vast werk had. Ik was eigenlijk bezig met werk zoeken en bedenken wat ik wilde. Juist op het moment dat ik bij De Correspondent was aangenomen om werkervaring op te doen, begon de intelligente lockdown. Dat kon toen helaas niet meer doorgaan. Eigenlijk is voor mij het leven dus een beetje op dezelfde voet doorgegaan. Elke dag niet zoveel in de agenda, en een beetje kijken wat de week me bracht. Wat wel echt veranderde is dat ik opeens echt geen enkele verplichting had qua sport, improvisatietheatergroep of afspraken.

Hoe was dat wegvallen van die verplichtingen voor je?

Ruben: “Ik merk nu dat er langzaam weer dingen in mijn agenda komen, maar ik vond het zo heerlijk om zo spontaan, bijna van dag tot dag, te leven. Dat ik ’s ochtends wist dat ik ’s avonds sowieso met mijn vriendin zou zijn en dat we wel zouden zien waar we dan zin in hadden. Een stukje fietsen, kletsen, een spelletje doen, een docu kijken, gewoon per moment kijken waar we behoefte aan hebben. Of langs een vriend of vriendin wandelen, aanbellen, daar buiten even een biertje mee drinken.

Door corona kon ik veel meer per dag leven. Ik vind het heel fijn om niet vooruit te plannen. Dat ik niet nu al weet dat ik over twee weken met die en die gaat eten geeft me rust. Ook bij de mensen om me heen merkte ik dat iedereen veel meer rust ervoer waardoor vragen werden gesteld als: wat vind ik nu echt belangrijk? Wat vind ik nu echt leuk? Veel vrienden van mij gaan er goed op dat die druk is weggevallen, dat er geen fomo meer is. Dus dat ervaar ik als iets heel positiefs: het wegvagen van maatschappelijke druk zorgt voor meer reflectie bij en tussen mensen.”

Vind je het dan niet lastig dat je geen houvast hebt?

Ruben: “Daar balanceer ik inderdaad tussen. Het ene moment denk ik: fuck, ik moet zo snel mogelijk vast werk gaan vinden en een vaste structuur in mijn week. Ik moet, ik moet, ik moet. Aan de andere kant denk ik: de prognose is nu dat ik in januari 2021 bij De Correspondent kan starten. Ook heb ik een grote zpp-klus die nog wel geld gaat opleveren, en ik heb het geluk dat ik nog geld kreeg vanuit de overheid. Tijdens corona kon ik daarnaast nog een klusje voor tv doen, dus financieel is die druk niet enorm. Daardoor denk ik nu ook wel: het komt uiteindelijk sowieso wel goed met mij, dus laat ik nu maar vooral genieten van deze tijd. Als er iets moois op mijn pad komt, dan is dat alleen maar meegenomen. Dat zijn wel de beste dagen: waarop ik kan voelen dat het oké is.

Ik ben nog wel radicaler, filosofischer geworden door me af te vragen: waar gaat het leven om? Dat gaat toch echt over goede relaties met mensen om je heen, dat je gezond bent, dat je het fijn hebt met elkaar, dat je met elkaar over dingen kan praten.
Zeker door De Kwekerij heb ik wel echt het idee dat ik iets zinvols doe. Ook door de gesprekken die ik voer met mijn vriendin, vrienden en familie heb ik het gevoel dat ik echt leef. Verder heb ik veel tijd om te lezen, films te kijken, muziek te maken, te schrijven, na te denken; allemaal dingen die ik belangrijk vind. Terwijl dat eerder vaak op de tweede of derde plaats kwam, naast studeren of werken.
Maar af en toe voelt het ook wel onzeker, dat ik inderdaad denk dat ik houvast moet hebben. De meeste dagen vind ik echter wel rust en denk ik: dat loopt wel los.”

Wel grappig dat jij nu juist tijd hebt om de dingen te doen die je leuk vindt om te doen. Terwijl ik de dingen die ik leuk vind om te doen, met vrienden vooral, nu juist niet kan doen. Dat ik er juist naar verlang om dat wel weer te kunnen doen.

Ruben: “Dat is inderdaad interessant. Want ik benadruk inderdaad niet zo wat ik wél mis: festivals, met vrienden dansen, naar bandjes toe, avond- en nachtactiviteiten. Maar ik heb gelukkig wel al mijn vrienden in de buurt, waardoor ik wel spelletjes heb kunnen doen en tot laat goede gesprekken te kunnen voeren met bier. Dus zó erg vind ik het wegvallen van concerten en festivals ook weer niet. Ik probeer vooral te focussen op wat deze tijd me brengt.”